chwil, kiedy była tak blisko księcia, i czuła się, jakby trzymał ją w ramionach. Dlaczego wtedy odeszłam? Przecież mogłam zostać z nim dłużej! Przypomniała sobie, jak siedzieli razem w świetle księżyca i jak potem biegła do zamku. Uświadomiła sobie, że nie uciekała wtedy od księcia, lecz od własnych uczuć. Boże, co mam zrobić, modliła się, lecz nie miała nadziei, że Bóg ją słyszy. Nawet jej błagania zagubiły się w otchłani rozpaczy. Wreszcie włożyła obrazy do szuflady w toaletce i poszła do pokoju macochy, by tam na nią czekać. Nie była w stanie myśleć logicznie. Gdzieś na dole był teraz książę — może sam, a może z lordem Holcombe. Jeśli chce zamienić obrazy, może to zrobić dopiero, kiedy wszyscy pójdą spać. Potem, myślała, będę musiała trzymać się jak najdalej od księcia, a nawet w razie konieczności nie wychodzić z sypialni aż do wyjazdu do Anglii. Poraziła ją myśl, że nawet jeśli zdoła zamienić obrazy, nie będzie miała możliwości wrócić do pokoju lorda Eustace’a i podrzucić tam kopii. Może będzie mogła zrobić to jutro. Lecz nawet jeśli nic z tego nie wyjdzie, w gruncie 146 rzeczy nie ma to wielkiego znaczenia. To przecież nieprawdopodobne, aby lord zdążył szybko zamówić nowe falsyfikaty. Do tej akcji z pewnością przygotowywał się od bardzo dawna. Tempera wiedziała, że kopie malowano zwykle na podstawie innych falsyfikatów albo obrazów oryginalnych. Wszystkie obrazy van Eycka były znane i skatalogowane i w wielu galeriach można było dostać całkiem niezłe reprodukcje. Nie znaczyło to jednak, że łatwo było zdobyć naprawdę świetne falsyfikaty, takie jak te, które lord Eustace podstawił na miejsce oryginałów. Jeśli w jakiś sposób zniszczę te kopie, dużo czasu upłynie, zanim lord Eustace zdobędzie nowe, znów zostanie zaproszony do zamku i ponownie ukradnie oryginały — powiedziała do siebie Tempera. Sezon spotkań towarzyskich miał się ku końcowi, więc co do jednego Tempera mogła mieć pewność: minie co najmniej rok, zanim lord znowu będzie mógł próbować kradzieży w kolekcji księcia. W pewnym sensie dodawało jej to otuchy. Pomyślała, że w gruncie rzeczy jedyne, co się teraz liczyło, to wstawienie oryginalnych obrazów na miejsce, do ich ram w salonie. Nawet gdyby lord Eustace zorientował się, że stracił obrazy, nic nie będzie mógł na to poradzić. — Przynajmniej uratuję trzy arcydzieła dla przyszłych pokoleń — powiedziała Tempera cicho. — I dla księcia! — dodała w myślach. To jedno mogła dla niego zrobić, bez względu na to, co do niej teraz czuł. W ten jeden sposób mogła wyrazić swoją