Lucien zamknął drzwi, dziwnie poruszony. Dobry Boże, ona jest urocza. - Tak. Kiedy może pani zacząć? - Ale... nie widział pan jeszcze moich referencji, nie zna kwalifikacji, nawet nazwiska. Zważywszy na jej konserwatywny strój i sztywną postawę, na pewno by ją spłoszył, mówiąc, że w zupełności wystarczają mu kwalifikacje, które sam zdążył dostrzec. Nagle zauważył jakiś ruch. Spojrzał w dół i zobaczył małego białego teriera, węszącego pod jego biurkiem. Uniósł brew. - To pani pies? Alexandra pociągnęła za smycz. Szekspir usiadł przy nodze. - Tak. Jest bardzo dobrze ułożony, zapewniam pana. Lucien, który tymczasem odzyskał panowanie nad sobą, obszedł zwierzę i usiadł na krawędzi biurka. - Nie musi mnie pani o wszystkim zapewniać. Już ma pani tę pracę, panno... - Gallant. Alexandra Beatrice Gallant. szklanki - Bardzo dostojne nazwisko, panno Gallant. Zachwycający rumieniec ubarwił kremowe policzki kobiety. - Dziękuję. - Sięgnęła do torebki i wyjęła z niej plik papierów. - Oto moje referencje. Nachylił się i wziął od niej dokumenty, muskając palcami delikatną skórę białych rękawiczek. - Skoro pani nalega. Odłożył zaświadczenia, nawet nie rzuciwszy na nie okiem. Wolał podziwiać siedzącą przed nim wysoką, elegancką boginię. - Owszem, nalegam. Nie zechciałby ich pan przejrzeć, zanim da mi pan posadę? Na pewno potrafiłby znaleźć jej dużo ciekawsze zajęcia. - Wolałbym raczej panią przeegzaminować. Rumieniec się pogłębił. - Słucham? W tym momencie Lucien doszedł do wniosku, że kobieta wcale nie udaje naiwnej. I zupełnie nie ma pojęcia, kim on jest. Dzięki Bogu. - Z doświadczenia wiem, że referencje zawsze są doskonałe, a więc bezużyteczne. Wolę sięgnąć do źródeł. - Podparł dłonią podbródek i uśmiechnął się. Miał nadzieję, że nie wygląda jak drapieżnik, choć tak właśnie się czuł. - Proszę mi opowiedzieć o sobie. Panna Gallant wygładziła spódnicę wprawnym i zarazem bardzo kobiecym ruchem. - Oczywiście. W ciągu ostatnich pięciu lat byłam guwernantką i damą do towarzystwa w wielu domach. Jestem uważana za bardzo kompetentną. - Uniosła brodę, najwyraźniej szykując się do wygłoszenia przygotowanej przemowy. - Najbardziej lubię uczyć dorastające panienki. Ja... - Hm. Wolałbym, żeby moja była trochę bardziej dojrzała. - Słucham? - Ile ma pani lat, panno Gallant? Zmierzyła go wzrokiem. W jej oczach po raz pierwszy pojawił się cień. - Dwadzieścia cztery. Patrząc na cerę delikatną i nieskazitelną jak u dziecka, dałby jej rok albo dwa lata mniej. Cyfrowa Gospodarka - serwis gospodarczy, nowe technologie, najświeższe wiadomości z biznesu. - Proszę mówić dalej. - W ogłoszeniu była mowa o siedemnastoletniej dziewczynie. To pańska siostra? - Dobry Boże, nie. - Irytacja wzięła górę nad pożądaniem... na chwilę. - Jestem kuzynem małej diablicy i takie pokrewieństwo w zupełności mi wystarczy. Nie wyglądała na zgorszoną jego uwagami, ale najwyraźniej czekała na wyjaśnienie. Jeśli jest ciekawa, niech sama pyta. Już ją zatrudnił, a ona nadal upierała się przy głupiej rozmowie kwalifikacyjnej. - Mogłabym poznać więcej szczegółów? - odezwała się w końcu. - W ogłoszeniu nie było pańskiego nazwiska. Nie wiem, jak mam się do pana zwracać. Powoli zaczerpnął oddechu. Cóż, prędzej czy później i tak się dowie.